สวัสดีพ่อแม่พี่น้องทุกท่าน ที่อ่านอยู่ ณ ที่แห่งนี้ ตอนนี้ เวลานี้
กระทู้นี้เป็นกระทู้ที่ผมตั้งขึ้นเพื่อระบายความอัดอั้นอะไรบางสิ่งบางอย่าง ที่มันโคตะระจะอึดอัดเลยครับ เข้าเรื่องกันเลยดีกว่า...
ย้อนไปสักประมาณ 4-5 เดือนก่อน ผมจีบสาวคนนึงที่เคยเรียนมหาลัยเดียวกันแต่คนละคณะครับ ไม่เคยเจอตัวจริงกันมาก่อนเหมือนกัน
ผมเจอเขาในเฟซและเห็นมีเพื่อนร่วมกันกับเพื่อนสนิทผมคนนึง ผมก็ถามเพื่อนว่า ..เออยังไง นี่ใครรู้จักป่ะ มันก็บอกว่าน้องมัน รู้จักกัน
ก็เข้าทางผมเลยครับ ผมเลยให้มันติดต่อให้ เพื่อนผมมันก็คุยแยบ ๆ ให้ และเขาให้ผมแอดเฟซไป ผมก็แอดไป เริ่มทักทาย เริ่มคุย
เขาเคยบอกว่าถ้าจะจีบเขาต้องรับมือในนิสัยเขา เพราะเขาว่าเขาเป็นคนเอาแต่ใจ เขาต้องชนะเป็นที่ 1 ตลอด ....
ผมก็...เอาว๊ะ! ลองดู เราก็เริ่มคุยกันมาเรื่อย ๆ แล้วเราก็มานัดเจอกัน แต่ก่อนหน้านี้ผมพยายามจะนัดเจอเขาหลายครั้งแต่ฝ่ายโน้นก็บ่ายเบี่ยงเรื่อยมา
จนวันนั้น วันที่ผมชวนเขาไปดูหนัง และผมก็ตอบตกลงเฉยเลย..
ผมก็ไปรอที่มหาลัยครับ โทรไปหาเขา เขาบอกยังซ้อมรำไม่เสร็จ(เขาเรียนนาฏศิลป์) ผมก็บอกว่าเดี๋ยวผมจะรอ เดี๋ยวไปพร้อมกัน ซึ่งวันนั้นผมขี่มอไซค์มา
แต่เขาบอกว่าจะไปรถเมล์ สักพักไล่ให้ผมไปรอที่เซนทรัลปิ่นเกล้าเลย ก็เถียงกันไปมาสักพัก ก็โอเค..เดี๋ยวผมไปรอ
ระหว่างทางผมวิ่งอยู่บนถนนสามเสน พอตรงดิ่งมาถึงประมาณข้าวสารฝนก็ตก ผมก็เลยขับเลยไปหลบฝนใต้สะพานปิ่นเกล้า ตอนนั้นเขาก็เริ่มเดินทางออกมาแล้วเช่นกัน
..ฝนตกหนัก ไม่หยุดสักที เขาถึงก่อนผม แล้วก็โวยวายใส่ผมตามสเต๊ปว่าทำไมผมช้า (โถ่..ผมขี่มอไซค์มา ฝนตกต้องทำใจ)
พอฝนเริ่มซา ผมก็เดินทางต่อไปจนถึง จนเจอกับเขา นั่นคือครั้งแรกที่เราเจอกัน....
เขาเริ่มมีอาการหงุดหงิดไม่อยากจะดูหนังแล้ว เราก็เลยตัดสินใจไปหาอะไรกินกัน ผมก็ไม่รู้จะกินอะไร เขาก็บ่น ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ สุดท้ายลงเอยที่ สเวนเซ่น
ก็นั่งคุยกันเรื่อยเปื่อย อยู่ ๆ
ก็พูดเรื่องแฟนเก่าขึ้นมาเฉย พูดไปเรื่อย... จนถึงเวลาอันควรที่เราต้องแยกกันกลับละ
วันเวลาผ่านมาเรื่อย ๆ จนถึงวันที่เขาเหมือนจะมาหาเรื่องผม จำได้เลยว่าเรื่องอะไร
วันนั้นผมโทรไปหาเขา เขาบอกว่าคุยในเฟซ ในไลน์ก็ได้ ผมก็บอกว่าขี้เกียจพิม วัน ๆ อยู่แต่กับโทรศัพท์ก็เบื่อเป็นเหมือนกัน
พอวางสาย เราก็คุยเฟซกันแหละ แต่ผมก็เล่นเกมด้วย แล้วเกมผมมันเป็นเกมที่เวลาจะเข้าไปเล่นแต่ละที มันจะโหลด Instellzation อะไรสักอย่างนี่ล่ะ
ผมก็เห็นแล้วล่ะเขาคุยอะไรมา แต่ผมยังไม่ตอบ ก็รอกดเกมเสร็จแล้วออกไปตอบทีเดียว (แลดูติดเกมดีเจง ๆ)
พอผมตอบช้าก็มีปัญหา... เขาหาว่าผมคุยกับคนอื่น ไม่ฟังเหตุผลว่าผมทำอะไร ยังไง ไม่ให้โอกาสผมอธิบาย เอาแต่ใจจริง ๆ ด้วยสิ
สักพักก็บอกผมว่า "โอเค งั้นจบ พอเราจบตรงนี้" ผมก็เสียใจนะ มีความรู้สึกเสียใจเล็ก ๆ ช่วงที่เขาหายไป 2-3 แรก คิดถึงแต่เขา
แต่ผ่านมาไม่กี่วัน ผมเห็นเขาคุยกับผู้ชายคนใหม่ล่ะ เรียกพี่อย่างโน้นพี่อย่างนี้ เหอ ๆ ผู้ชายคนนั้นเด็กกว่าผมอีกเรียกมันพี่ เรียกผมนี่เป็นเพื่อนเลย
ผ่านไปประมาณ 1 สัปดาห์ มีขึ้นสถานะกันเฉยเลย (เห้ยอะไรวะ ไอ้เราคุยมาหลายเดือนไม่ได้ มันมาอาทิตย์เดียวได้)
ผมรู้สึกได้เลยว่า เหมือนตอนที่เขาคุยกับผม เขาก็คุยกับคนนั้นเหมือนกัน ความรู้สึก การกระทำมันฟ้องอย่างชัดเจน
แต่การชึ้นสถานะบนเฟซบุ๊คหน้ามีแต่ฝ่ายชายที่ผมสามารถมองเห็น เพราะเขาซ่อนสถานะเอาไว้ ไม่ให้ผมมองเห็น ไม่ให้ผมโพสอะไรบนหน้าวอลล์ได้
ซึ่งมันก็แปลก ๆ เพราะก่อนหน้านี้ มันก็ปกติอะ ทำไมต้องมาปิดกั้นไอ้ผมเองก็ไม่เข้าใจ เฮ้ออออออ...
พอผมรู้เรื่องว่าเขาเลิกคุยกับผมไม่กี่วันแล้วไปขึ้นสถานะกับคนอื่น ผมก็เลิกเศร้า เลิกเสียใจ แต่กลับแค้นมากกว่าว่าทำไมต้องโกหกด้วยว่าไม่มีใคร
ถ้าไม่มีใครจริง มันง่ายไปป่าว เลิกคุยกับไม่ถึงอาทิตย์ไปคบกับคนอื่นแล้ว ซึ่งคุยกันแค่ 3-4 วัน ง่ายไปป่าววววววว
ระหว่างที่เขาคบกันเห็นถ่ายรูปคงรูปคู่ดูรักกันดี เหมือนรักกันมานาน แต่ในที่สุดความสัมพันธ์อันฉาบฉวยของเขาก็จบลงภายในเวลาไม่ถึงเดือน
เขาแคปข้อความที่เขาคุยกับคนนั้น ที่ผู้ชายคนนั้นว่าเขา ด่าเขามาให้ผมดู แล้วมีประโยคนึงที่เขาพิมไปหาผู้ชายคนนั้นว่า
"ไม่น่าทิ้งคนดีๆ ไปหาคนไม่มีอะไรอย่างเธอเลย" หืมมมม ? นี่ผมดีหรอ ? หรือคุณต้องการอะไรกันแน่ เราเคยเจอกันครั้งเดียว และทุก ๆ เวลา คุณก็มองผมหยาบ มองผมแย่มาตลอดระยะเวลาที่คุยกัน อยู่ ๆ มามองว่าผมดี ??? อัลไลกัน ???
เขาพยายามเหมือนกับว่าจะกลับมาคุยกับผมอีก ซึ่งผมก็เจ็บนะ แผลเก่ามันยังอยู่ ผมก็คุยแหละ เขาถามมาก็ตอบกลับไปตามธรรมเนียม ไม่คุยถี่เหมือนเมื่อก่อน แต่มีวันหนึ่ง... เขาขอให้ผมไปถ่ายรูปในง่ายศิลปนิพนธ์ที่รุ่นพี่เขาเป็นคนจัด ซึ่งผมก็ตอบตกลงไป
หื้มมม... รับปากแล้วนี่หว่า ก็ต้องทำ วันนั้นเขาก็ทำมาเป็นโทรมาหาผม ทำเป็นคุยดี
พอหลังจากวันนั้นแล้ว หลังจากที่ผมส่งรูปให้เขาหมดแล้ว ก็กลับสู่สถานะเดิมครับ
เขาไม่คุยกับเรา จะคุยกับเราก็แค่ ... "ช่วยไรหน่อยสิ 7โมงโทรปลุกด้วย" /// นั่นแหละครับ เหมือนเขาจะคุยกับเราเพียงเพราะเขาต้องการผลประโยชน์
ผมยังไม่เข้าใจถึงทุกวันนี้ ตกลงเขาจะเอายังไงกับผมกันแน่ มันโคตะระอึดอัดเลยครับ
เคยถามนะว่าเขาคิดยังไงกับผม คำตอบกลับได้มาแค่คำว่า "ก็เพื่อนไง"
ผมถามอย่างนั้นแล้ว เขาก็น่าจะคิดได้นะว่าผมคิดยังไง เห็นเพ้อบนหน้าเฟซทุกวัน เหงาอย่างโน้นเหงาอย่างนี้
ที่ผมมาจีบอะ ผมมาจีบเป็นแฟน ไม่ได้มาจีบเป็นเพื่อน คำว่าเพื่อนผมไม่ต้องการ ...ถ้าจะมาเป็นอย่างนี้แล้วกลับมาทำไม
อาจจะเข้าใจบ้าง ไม่เข้าใจบ้าง ก็ขอบคุณครับที่อ่านกระทู้ระบายความในใจของผมจนจบ
ถ้าเป็นอย่างนี้ จะกลับมาทำไม... ?
กระทู้นี้เป็นกระทู้ที่ผมตั้งขึ้นเพื่อระบายความอัดอั้นอะไรบางสิ่งบางอย่าง ที่มันโคตะระจะอึดอัดเลยครับ เข้าเรื่องกันเลยดีกว่า...
ย้อนไปสักประมาณ 4-5 เดือนก่อน ผมจีบสาวคนนึงที่เคยเรียนมหาลัยเดียวกันแต่คนละคณะครับ ไม่เคยเจอตัวจริงกันมาก่อนเหมือนกัน
ผมเจอเขาในเฟซและเห็นมีเพื่อนร่วมกันกับเพื่อนสนิทผมคนนึง ผมก็ถามเพื่อนว่า ..เออยังไง นี่ใครรู้จักป่ะ มันก็บอกว่าน้องมัน รู้จักกัน
ก็เข้าทางผมเลยครับ ผมเลยให้มันติดต่อให้ เพื่อนผมมันก็คุยแยบ ๆ ให้ และเขาให้ผมแอดเฟซไป ผมก็แอดไป เริ่มทักทาย เริ่มคุย
เขาเคยบอกว่าถ้าจะจีบเขาต้องรับมือในนิสัยเขา เพราะเขาว่าเขาเป็นคนเอาแต่ใจ เขาต้องชนะเป็นที่ 1 ตลอด ....
ผมก็...เอาว๊ะ! ลองดู เราก็เริ่มคุยกันมาเรื่อย ๆ แล้วเราก็มานัดเจอกัน แต่ก่อนหน้านี้ผมพยายามจะนัดเจอเขาหลายครั้งแต่ฝ่ายโน้นก็บ่ายเบี่ยงเรื่อยมา
จนวันนั้น วันที่ผมชวนเขาไปดูหนัง และผมก็ตอบตกลงเฉยเลย..
ผมก็ไปรอที่มหาลัยครับ โทรไปหาเขา เขาบอกยังซ้อมรำไม่เสร็จ(เขาเรียนนาฏศิลป์) ผมก็บอกว่าเดี๋ยวผมจะรอ เดี๋ยวไปพร้อมกัน ซึ่งวันนั้นผมขี่มอไซค์มา
แต่เขาบอกว่าจะไปรถเมล์ สักพักไล่ให้ผมไปรอที่เซนทรัลปิ่นเกล้าเลย ก็เถียงกันไปมาสักพัก ก็โอเค..เดี๋ยวผมไปรอ
ระหว่างทางผมวิ่งอยู่บนถนนสามเสน พอตรงดิ่งมาถึงประมาณข้าวสารฝนก็ตก ผมก็เลยขับเลยไปหลบฝนใต้สะพานปิ่นเกล้า ตอนนั้นเขาก็เริ่มเดินทางออกมาแล้วเช่นกัน
..ฝนตกหนัก ไม่หยุดสักที เขาถึงก่อนผม แล้วก็โวยวายใส่ผมตามสเต๊ปว่าทำไมผมช้า (โถ่..ผมขี่มอไซค์มา ฝนตกต้องทำใจ)
พอฝนเริ่มซา ผมก็เดินทางต่อไปจนถึง จนเจอกับเขา นั่นคือครั้งแรกที่เราเจอกัน....
เขาเริ่มมีอาการหงุดหงิดไม่อยากจะดูหนังแล้ว เราก็เลยตัดสินใจไปหาอะไรกินกัน ผมก็ไม่รู้จะกินอะไร เขาก็บ่น ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ สุดท้ายลงเอยที่ สเวนเซ่น
ก็นั่งคุยกันเรื่อยเปื่อย อยู่ ๆ
วันเวลาผ่านมาเรื่อย ๆ จนถึงวันที่เขาเหมือนจะมาหาเรื่องผม จำได้เลยว่าเรื่องอะไร
วันนั้นผมโทรไปหาเขา เขาบอกว่าคุยในเฟซ ในไลน์ก็ได้ ผมก็บอกว่าขี้เกียจพิม วัน ๆ อยู่แต่กับโทรศัพท์ก็เบื่อเป็นเหมือนกัน
พอวางสาย เราก็คุยเฟซกันแหละ แต่ผมก็เล่นเกมด้วย แล้วเกมผมมันเป็นเกมที่เวลาจะเข้าไปเล่นแต่ละที มันจะโหลด Instellzation อะไรสักอย่างนี่ล่ะ
ผมก็เห็นแล้วล่ะเขาคุยอะไรมา แต่ผมยังไม่ตอบ ก็รอกดเกมเสร็จแล้วออกไปตอบทีเดียว (แลดูติดเกมดีเจง ๆ)
พอผมตอบช้าก็มีปัญหา... เขาหาว่าผมคุยกับคนอื่น ไม่ฟังเหตุผลว่าผมทำอะไร ยังไง ไม่ให้โอกาสผมอธิบาย เอาแต่ใจจริง ๆ ด้วยสิ
สักพักก็บอกผมว่า "โอเค งั้นจบ พอเราจบตรงนี้" ผมก็เสียใจนะ มีความรู้สึกเสียใจเล็ก ๆ ช่วงที่เขาหายไป 2-3 แรก คิดถึงแต่เขา
แต่ผ่านมาไม่กี่วัน ผมเห็นเขาคุยกับผู้ชายคนใหม่ล่ะ เรียกพี่อย่างโน้นพี่อย่างนี้ เหอ ๆ ผู้ชายคนนั้นเด็กกว่าผมอีกเรียกมันพี่ เรียกผมนี่เป็นเพื่อนเลย
ผ่านไปประมาณ 1 สัปดาห์ มีขึ้นสถานะกันเฉยเลย (เห้ยอะไรวะ ไอ้เราคุยมาหลายเดือนไม่ได้ มันมาอาทิตย์เดียวได้)
ผมรู้สึกได้เลยว่า เหมือนตอนที่เขาคุยกับผม เขาก็คุยกับคนนั้นเหมือนกัน ความรู้สึก การกระทำมันฟ้องอย่างชัดเจน
แต่การชึ้นสถานะบนเฟซบุ๊คหน้ามีแต่ฝ่ายชายที่ผมสามารถมองเห็น เพราะเขาซ่อนสถานะเอาไว้ ไม่ให้ผมมองเห็น ไม่ให้ผมโพสอะไรบนหน้าวอลล์ได้
ซึ่งมันก็แปลก ๆ เพราะก่อนหน้านี้ มันก็ปกติอะ ทำไมต้องมาปิดกั้นไอ้ผมเองก็ไม่เข้าใจ เฮ้ออออออ...
พอผมรู้เรื่องว่าเขาเลิกคุยกับผมไม่กี่วันแล้วไปขึ้นสถานะกับคนอื่น ผมก็เลิกเศร้า เลิกเสียใจ แต่กลับแค้นมากกว่าว่าทำไมต้องโกหกด้วยว่าไม่มีใคร
ถ้าไม่มีใครจริง มันง่ายไปป่าว เลิกคุยกับไม่ถึงอาทิตย์ไปคบกับคนอื่นแล้ว ซึ่งคุยกันแค่ 3-4 วัน ง่ายไปป่าววววววว
ระหว่างที่เขาคบกันเห็นถ่ายรูปคงรูปคู่ดูรักกันดี เหมือนรักกันมานาน แต่ในที่สุดความสัมพันธ์อันฉาบฉวยของเขาก็จบลงภายในเวลาไม่ถึงเดือน
เขาแคปข้อความที่เขาคุยกับคนนั้น ที่ผู้ชายคนนั้นว่าเขา ด่าเขามาให้ผมดู แล้วมีประโยคนึงที่เขาพิมไปหาผู้ชายคนนั้นว่า
"ไม่น่าทิ้งคนดีๆ ไปหาคนไม่มีอะไรอย่างเธอเลย" หืมมมม ? นี่ผมดีหรอ ? หรือคุณต้องการอะไรกันแน่ เราเคยเจอกันครั้งเดียว และทุก ๆ เวลา คุณก็มองผมหยาบ มองผมแย่มาตลอดระยะเวลาที่คุยกัน อยู่ ๆ มามองว่าผมดี ??? อัลไลกัน ???
เขาพยายามเหมือนกับว่าจะกลับมาคุยกับผมอีก ซึ่งผมก็เจ็บนะ แผลเก่ามันยังอยู่ ผมก็คุยแหละ เขาถามมาก็ตอบกลับไปตามธรรมเนียม ไม่คุยถี่เหมือนเมื่อก่อน แต่มีวันหนึ่ง... เขาขอให้ผมไปถ่ายรูปในง่ายศิลปนิพนธ์ที่รุ่นพี่เขาเป็นคนจัด ซึ่งผมก็ตอบตกลงไป
หื้มมม... รับปากแล้วนี่หว่า ก็ต้องทำ วันนั้นเขาก็ทำมาเป็นโทรมาหาผม ทำเป็นคุยดี
พอหลังจากวันนั้นแล้ว หลังจากที่ผมส่งรูปให้เขาหมดแล้ว ก็กลับสู่สถานะเดิมครับ
เขาไม่คุยกับเรา จะคุยกับเราก็แค่ ... "ช่วยไรหน่อยสิ 7โมงโทรปลุกด้วย" /// นั่นแหละครับ เหมือนเขาจะคุยกับเราเพียงเพราะเขาต้องการผลประโยชน์
ผมยังไม่เข้าใจถึงทุกวันนี้ ตกลงเขาจะเอายังไงกับผมกันแน่ มันโคตะระอึดอัดเลยครับ
เคยถามนะว่าเขาคิดยังไงกับผม คำตอบกลับได้มาแค่คำว่า "ก็เพื่อนไง"
ผมถามอย่างนั้นแล้ว เขาก็น่าจะคิดได้นะว่าผมคิดยังไง เห็นเพ้อบนหน้าเฟซทุกวัน เหงาอย่างโน้นเหงาอย่างนี้
ที่ผมมาจีบอะ ผมมาจีบเป็นแฟน ไม่ได้มาจีบเป็นเพื่อน คำว่าเพื่อนผมไม่ต้องการ ...ถ้าจะมาเป็นอย่างนี้แล้วกลับมาทำไม
อาจจะเข้าใจบ้าง ไม่เข้าใจบ้าง ก็ขอบคุณครับที่อ่านกระทู้ระบายความในใจของผมจนจบ